April heeft altijd iets dubbels. Enerzijds is het de maand waarin het land ontwaakt en het boerenhart sneller gaat kloppen. Anderzijds is het vaak ook een maand van onzekerheid, van hoop op regen – of juist zon – en van turen naar het land om de eerste tekenen van groei te ontdekken. Wachten op het moment wanneer de bodem begint te spreken! En zo was april dit jaar niet anders. Misschien wel meer dan ooit….
De maand begon met zorgen. Vooral rondom de suikerbieten was het even spannend. Omdat het al langere tijd droog was en de grond er mooi bij lag, besloten we het land slechts één keer te bewerken voor het zaaien. Achteraf is het makkelijk praten, maar had ik het toch liever 2x opgereden. Het land lag niet overal even gelijk, wat terug te zien was bij de opkomst van de suikerbieten. Een paar koude nachten, weinig neerslag en dan toch maar hopen dat ze boven komen. En dat hebben ze gedaan. Na een goede week kwamen de eerste bieten boven. Het blijft bijzonder hoe zo’n kwetsbaar zaadje zich door de omstandigheden weet te vechten.
De tarwe daarentegen is wat gematigder in haar ontwikkeling. Het gewas staat er gezond bij, maar de temperaturen wilden nog niet echt meewerken. Daardoor bleef de stengel wat aan de korte kant. Dat levert geen directe problemen op – integendeel, een kortere stengel kan ook minder gevoelig zijn voor legering – maar het geeft wel aan dat het gewas zijn volledige groeipotentieel nog niet heeft kunnen benutten. Nu de laatste paar dagen de temperatuur boven de 20 graden zijn gestegen, zie je dat de tarwe opeens heel hard groeit. Door de regen van afgelopen tijd hebben ze weer voldoende voedingsstoffen om er tegenaan te gaan.
En dan zijn er natuurlijk de aardappelen. Het eerste ras wat zich liet zien waren de Eigenheimers. Niet dat we daar hele percelen vol van hebben staan, nee, we hebben daar maar 1 zakje van 25kg gepoot. Wij eten dit ras namelijk zelf, naast de Hoeksche Parels, heerlijke krieltjes die mijn zoontje schrapt en aan de deur verkoopt.
De overige rassen laten zich nu ook langzaam maar zeker zien. Door de regen van eventjes geleden hebben ze de groei gepakt. Nu de temperaturen ook lekker stijgen stampen ze de grond uit. Het bijkomende nadeel is dat het onkruid zich nu ook steeds vaker laat zien.
Het laatste gewas wat wij nog toevertrouwen aan de grond zijn de red kidney bonen. Voor ons erg vroeg om die nu al te zaaien, maar de omstandigheden lijken zo mooi, dat we niet meer langer kunnen wachten. In de bodem zit nog voldoende vocht, de temperaturen zijn heerlijk. Een boon houdt namelijk van warme temperaturen. Dus kunnen ze goed van start!
Al met al geen slechte maand geweest. De percelen liggen er netjes bij, de hoeveelheid onkruid is nog te overzien en er is een bepaalde rust te voelen die je niet elke lente hebt. Misschien is het die rust die ons ook de ruimte geeft om goed te kijken, écht te kijken, naar wat er gebeurt op het land. April was er een van geduld en voorzichtig optimisme. Ondanks de droge start en de trage groei hier en daar, hebben de gewassen hun eerste stappen gezet richting een nieuw seizoen. De natuur laat zich niet haasten, maar wie goed kijkt, ziet elke dag vooruitgang. En misschien is dat wel de les van deze maand: soms gebeurt er het meeste als je even niets afdwingt, maar de tijd en het land hun werk laat doen.
Iedere maand neemt de Hoeksche Boerin jullie mee in haar werkzaamheden. Mocht je vragen voor de Hoeksche Boerin hebben, dan kunnen jullie haar vinden op de social media kanalen. Of een berichtje aan Hoeksch Nieuws, dan komt het vanzelf bij haar terecht!
